Özellikle Kant’ın Güzellik ve Yücelik Duygusu Üzerine Gözlemler (1764) ve Burke’ün Yücelik ve Güzellik Fikirlerimizin Kaynağı Hakkında Felsefî bir Araştırma (1757) başlıklı çalışmalarındaki ifadeler Piranesi’nin çizimlerinde takip edilebilmektedir. Kant ve Burke’ün ‘yüce’ açıklamalarında küçük ayrılıklar görülmekle birlikte ikisi de temelde aynı şeyi söylemişlerdir. Bu iki kavram on sekizinci yüzyıl felsefe ve tasarım kuramlarını aynı ölçüde etkilemekle birlikte, makale temel olarak Kant ile Burke’ün ‘yüce’ tanımları üzerinden Piranesi’nin görsel ve metinsel çalışmalarının karşılaştırmalı okumasını yapmaktadır. On sekizinci yüzyılın iki önemli filozofu Immanuel Kant (1724-1804) ile Edmund Burke (1729-1797) estetiğin bileşenleri ‘güzel’ ve ‘yüce’ üzerine çalışmalarıyla tartışmaları hızlandırmıştı. Tüm çizimlerinde antik Roma’nın ‘yüce’ mimarisini resmeden Piranesi, böylece estetik tartışmaların ‘yüce’ cephesinde yerini alıyordu. Piranesi, Roma mimarlık ve uygarlığının kökenini ‘güzel’ Yunan’a dayandıran Winckelmann gibi çağdaşlarının aksine, Roma mimarî estetiğinin ‘yüce’ unsurlar barındırdığını, dolayısıyla Mısır medeniyetinden türediğini savunuyordu. Giovanni Battista Piranesi (1720-1778) gibi mimar ve düşünürlerin görsel ve yazınsal çalışmalarında söz konusu estetik ve tarihsel savlar takip edilebiliyordu. Estetik tartışmaların temeli mimarilerin tarihsel köken tartışmalarına bağlanıyor ve ‘güzel’ ile ‘yüce’ olmak üzere iki etki üzerine odaklanıyordu: ‘Güzel’i temsil ettiği düşünülen Yunan tarzı, ‘yüce’yle özdeşleştirilen Roma ve Mısır tarzlarının karşısına yerleştirilmekteydi. KLASİK İLE ‘YÜCE’ ARASINDA PİRANESİ On sekizinci yüzyılda, estetik biliminin olduğu kadar mimarlık tarihinin de doğuşu bağlamında ivme kazanan tartışmalar, mimarlık disiplinini doğal olarak etkilemişti. Therefore, restoring Piranesi, his arguments, executed works and drawings to architectural history appear as a necessity. However, most of these evaluations lack a stable historical base. Piranesi’s perception caused him to be described as madman or idiosyncratic. Thus Piranesi placed Romans in another aesthetical category which the eighteenth century called ‘the sublime’.

Secondly, he distinguished Roman from Grecian architecture identified with ‘ingenious beauty’. Concerning origins, he developed a history of architecture not based on the East/West division, and supported this by the argument that Roman architecture depended on Etruscans which was rooted in Egypt. Piranesi, however, conceived of these two debates as one interrelated topic. He has thus been excluded from the ‘story’ of the progress of western architectural history. Both of these served the identification of Piranesi as ‘unclassifiable’. The former interpretation derived from Piranesi’s position on aesthetics, the latter from his argument concerning origins. The second is the mode of codification of architectural history. The vectors of approach yielding misinterpretation of Piranesi derived from two phenomena: one is the early nineteenth-century Romanticist reception of Piranesi’s character and work. But Piranesi was misinterpreted both in his day and posthumously. He is numbered foremost among the founders of modern archaeology. He posited crucial theses in the debates on the ‘origins of architecture’ and ‘aesthetics’.

In the architectural, historical, and archaeological context of the eighteenth century, Italian architect Giovanni Battista Piranesi (1720-1778) played an important role.

Mastering piranesi 5 pdf